زبان

دلم گاهی اوقات برای فینگیل خیلی میسوزه. اونایی که با بچه های تو این سن و سال سروکار داشتن خوب میدونن زبون باز کردن بچه ها چجوریه. یک دوره ای هست که دیگه همه چیزو میشنون و میفهمن، ولی برای بیان منظور و مقصود خودشون مشکل دارن. هم مشکل تلفظ و هم گاهی اوقات مشکل دامنه لغت. بعد میبینی که گاهی اوقات واقعا عذاب میکشن تا بتونن یک مفهوم رو منتقل کنن وقتی که حتی پدر و مادرشون که با اون زبان شیرین آشنایی دارن، نمیتونن چیزی رو بفهمن.

حالا این فینگیل ما مشکلش مضاعفه که باید یک زبان دیگه رو هم همزمان یاد بگیره. با توجه به محدودیتهای روابط و شرایط موجود، ضعف زیادی داره ولی به خوبی داره سعی میکنه. دیگه خیلی خوب میدونه که یک سری آدما هستن که یجور دیگه صحبت میکنن. وقتی با اونا سر و کار داریم، حسابی حواسش هست که دیگه فارسی صحبت نکنه و باید زبونشو عوض کنه. تا اینجاش خیلی جالبه و جذاب. حتی اینکه وقتی کتابای اینجا رو داره میخونه (الکی) سعی میکنه از کلمات و لغات خودشون استفاده کنه، خیلی تحسین برانگیزه. ولی وقتی میبینم بلد نیست و همش با خودش همون چهار تا لغت رو تکرار میکنه، یا سعی میکنه از خودش لغات و ترکیبهایی با همون آوا تولید کنه، خیلی دلم براش میسوزه که اینطور باید دست و پنجه نرم کنه. از اون بدتر وقتیه که مثلا جایی هستیم مثل پارک و میخواد با بچه های دیگه قاطی بشه و خودش رو توی بازیها و شادیهای کودکانه اونا سهیم کنه. دیدن اینکه چقدر زور میزنه و خیلی اوقات در برقراری این ارتباط چندان موفق نیس، خیلی برام دردآوره. البته میدونم که براش خوبه و معمولا هم بلاخره اون حس کودکی اونا را با هم قاطی و آشنا میکنه ولی چکنم که گاهی اوقات احساس دست آدم نیست. امیدوارم همونطور که میگن، یادگیری دو زبان در کودکی غیر از کاربرد اون زبان در آینده، براش مزایای جنبی از قبیل رشد بیشتر فکری رو به همراه داشته باشه. امیدوارم که برای اون، این برقراری روابط و سختیهاش و تنهاییاش خیلی ساده تر از اونی باشه که من فکر میکنم.

داشتیم با هم گپ میزدیم و دور و برا رو نگاه میکردیم که یک پرنده از جلومون پروازکنان رد شد. یدفه با هیجان گفت "کلاگ" (کلاغ) بعد هم برای اینکه اطلاعاتشو به رخم بکشه گفت "پرباز میکنه" (پرواز). گفتم تو چی؟! گفت "آخه من ..." هی من‌من کرد و کلمه مورد نظر رو پیدا نکرد. یدفه درحالی که با دستش حالت پرواز رو نشون میداد گفت "آخه من دُم ندارم"!!

آدم