عمل و عکس‌العمل و الی آخر!
یکی از سلاحهای پر کاربرد و موثر بچه ها گریه هست. این فینگیل ما هم اخیرا دست به اسلحش خوب شده و مدام درحال عمل شنیع گریه و ناله در هر شرایط نامطلوبی هست. فکر میکنم که تنها راه مبارزه برای ما این باشه که در مقابل این اسلحه روئین تن بشیم تا بلاخره خودش دست از این کاربرد برداره و کوتاه بیاد. (همیشه درحال تک و پاتک زدن به هم هستیم و یا مرتبا فینگیل راههای تربیتی ما رو خنثی میکنه یا برعکس!)
اگرچه خودم هم آدم تعریفی نیستم و خیلی وقتها کم میارم ولی این بار حوا هست که در مقابل این روش فینگیل داره گول میخوره و به بازی کشیده میشه. معمولا یا بر اساس مهر مادری به این گریه ها تن در میده و توجه میکنه یا اینکه خسته از این همه نق نق های روزانه، قاط میزنه و دادو بیداد راه میندازه سر فینگیل. خلاصه هرکدوم که باشه فینگیل میتونه عکس العمل کاربرد سلاحشو ببینه و روز به روز بیشتر به کاربردش امیداوار بشه. نتیجه هم شده این پیشرفت (یا پسرفت) اخیر. نمیدونم بلاخره این چرخه کی میخواد به پایان برسه. البته میدونم که بلاخره مثل همه چیزای دیگه، دوره این هم میگذره ولی این وسط حوا داره خیلی به خودش فشار میاره.
آدم