خوب، بد، متوسط!
هه هه، آدم یاد فیلم «خوب، بد، زشت» میفته. ولی منظورم د رمورد کارها بود مخصوصا از نوع متوسطش! عرض میکنم خدمتتون.
کار خوب پاداش داره. حداقل تشویقی، ابراز محبتی، یا روشهای بهتری مثل جایزه ازانواع درجاتش. کار بد هم باید جریمه داشته باشه دیگه. فکر نکنم کسی مخالف باشه. حالا مدل اون جریمه و شدتش میتونه مختلف باشه. از حرفی بگیریم تا برخوردی یا تحریمی و روشهای دیگه! (من از حد سواد خودم و برخورد با بچه ها بیشتر عقلم نمیرسه ها یوقت فکر زندگی روزمره و جرایم آنچنانی و زندان و اینا نشه ها!) خوب، حالا اگه بچه ای کار متوسط بکنه چی؟! یعنی بقول معروف سرش به کار خودش باشه و نه کار خوب خاصی بکنه و نه کار بدی. بگذریم که این هم خودش لطف و نعمتیه با بچه های کنونی ولی یکسره که نمیشه تشویق کرد! حرفی هست؟
آدم و حوا همیشه تا حدی برای فینگیل وقت میذارن و بهش میرسن و بازی و غیره. ولی خوب متاسفانه کارای دیگه ای هم هست که ساده ترینش دو کلام حرف با همدیگست که خیلی وقتا د رمورد کارای خودمون لازمه. یا مثلا کارهای ضروری خونه. خوب این وقتها که باید به اون کارها رسیدگی کرد و راهی نداره. معمولا فینگیل در اینجور موارد مشغول همون کارهای متوسط میشه. ولی از اونجا که آدمیزاد (یعنی همون فینگیل خودمون اگرچه چسبوندن اون فعل به اسم بنده خیلی ناجوره!) همیشه زیاده طلبه، این وضعش چند دقیقه ای بیشتر طول نمیکشه و باید هرطور شده توجه مارو جلب کنه. کارخوب خودجوش که عمرا. پس دست به دامن کار بد میشه. اگه هیچی نگی که نمیشه و اگه هم برخورد کنی که تازه به هدفش رسیده و مثل جایزه میمونه! عجب دو دوزه بازیه این نامرد. توجیه و صحبت و این پیشنهادای پیش پا افتاده هم که اسمشو نبرین که اونقدرا رو تست کردیم. حداکثر چند دقیقه ای اثر داره.
قربون دستتون، وقت ندارم بیشتر تَف بدم. بیزحمت خودتون جزئیات رو بیشتر تجسم کنین و بریزین تو دایره هرچی سیاست دارین. (اگه همشو برای انتخابات مصرف نکردین!)
پ.ن. حوا اگه سر اون کامنته غیرتی نشه بیاد سر خونه زندگیش (اینجا رو عرض میکنم) دیگه ...
آدم