آینده نگری در نظم!
از جمله چیزای جالب و مثال زدنی اینجا اینه که تقریبا همه جا و در داخل و خارج اغلب اماکن عمومی، امکانات خوبی رو برای معلولین در نظر گرفتن. البته بهتره بیخود اغراق نکنم. همه جا که نیست. ولی همونقدر که امکانات برای افراد با شرایط خاص در ایران در نظر گرفته شده (!) تقریبا معدل جاهاییه که اینجا اون پیش بینیها نشده. منظورم امکاناتی نظیر مسیرهای مخصوص نابینایان، نوشته های بریل برای راهنمایی، چراغهای عابر صدادار، آسانسور و پله برقی، سطع شیبدار برای گذر از تغییر ارتفاعات کوچک، دستگیره ها و راهنماهای لازم در اماکنی مانند توالت عمومی و غیره هست.
جالبش اینه که همه این امکانات درحالی هست که من تا حالا فقط دوبار صندلی چرخدار، یک بار آدم عصا به دست و دو یا سه بار آدم نابینا دیدم. درحالی که تو تهران در یک روز بیشتر از این میشه دید. اینجا حتی آدمای روانشادشون (روان‌پریش) به معنای واقعی روان شاد هستن! توی ایران هرکی کمی قاطی داره، به زمین و زمان فحش میده و میتونه خطری باشه ولی اینجا گرچه آدم غیر نرمال زیاد دیدم ولی مثلا مشکلشون این بوده که باصدای بلند آواز میخونده و میخندیده، یا مثلا سر راه ایستاده بوده و بلند به همه سلام میکرده! یوقت نگین رو بیچاره ها عیب گذاشتم ها، آدمای شنگولشون رو میشه از اینا تشخیص داد!
آدم